Kadının Adı Yok - Duygu Asena

ilk kez Duygu Asena okudum. Aslına bakarsanız ilk kez bu denli feminizmi savunan, bu denli kadın haklarından bahseden bir yazarı okudum. Dün öğlen başladığım kitabı akşamüzeri bitirmiştim. Yer yer neyden bahsedeceğini öğrenmek için okudum. Yer yer de gerçekten ne yapacak şimdi bu kadın dediğim için.


 Kitabı almadan önce araştırırken en çok arka kapağında yazanlar dikkatimi çekti yine. Yazının sonuna ekliyeceğim ama şimdi bir kısmını buraya da yazmak istiyorum.

'' Duygu Asena temiz, telaşsız, kıvrak anlatımıyla kadının yaşadıklarını, daha doğrusu kadın olarak belirlenmiş herkesin üç aşağı beş yukarı tanık olabileceği ortak bir macerayı, bir kadının ağzından anlatıyor.
 Bu kadının adı yok. Çünkü önemli değil. Ama Duygu Asena kadının adını istiyor, satır üstlerine çıkmadan neden kadının adının olmadığını sorguluyor. Çünkü önemli.''

 Kitabın kapağını açtığınızda sizi küçük bir kız çocuğu karşılıyor. Evlerinin bahçesinde arkadaşlarıyla saklambaç oynamaya bayılan bir kız çocuğu. Ve şunu söylüyor: ''Arkadaşlarımız hep bizim bahçemize geliyor. Kızları da erkekleri de çok seviyorum, aralarında hiç ayrım yapmıyorum. Ama babam yapıyor.'' Babasının bu şekilde erkeklere karşı olan agresif tavırlarını bir türlü çözemiyor. Merak ediyor bizlerden, kızlardan ne farkları var diyor. Yaşı ilerliyor, ilerliyor. Her gelişiminde anlam vermeye çalışıyor bu ayrıma. Ergenliğe adım attığı zaman korkuyor. Annesi kanamasını ' hani geçenlerde komşunun oğlunun sünnetine gitmiştik ya onun gibi kızım,' diye izah ediyor. Bizim kız soruyor: 'Ben de düğün yapcak mıyım herkese yayacak mıyım ?'. Annesi tövbe tövbe diyerek bağırıp çağırıyor. Bizimki hiç anlayamıyor. Neden erkeklerin şeyi kesilirken bütün millet hediye dağıtıyor, göbek atıyor da kızların büyümesi saklanacak bir olay diyor. Yediremiyor. Babası karma okullardan alıyor kız okullarına veriyor. Erkeklerle sohbet etmesi bile yasak. Aman ha okuldan atarlar. Yıllar geçiyor. Bizim kız babasına inat liseyi bitirmiş, üniversite okumuş iş arıyor. Bu arada evlendi bir de ha. Kocasının ortaya bıraktığı çorapları kaldırmakla, yemek yapmakla yükümlü. Ağır geliyor tabii bizimkine yediremiyor yine. İş bulacağım ben özgür bir kadınım diyor kendine. Buluyor iş. Yükselmek için elinden gelen her şeyi yapıyor. Yükseliyor da. Onun dışında herkes bu yükselişi patrona sırnaşmasına bağlıyor. Halbuki bizimki böyle konuşulacak diye patronun odasına bile girmiyor. İşte hayatı böyle geçen bir kadının hikayesini kagıda dökmüş Asena. Her kadının aslında. Daha birçok olay geçiyor tabii. Bunlar benim anlattıklarım sadece.

 Seneler önce yazılmış bir roman Kadının Adı Yok. Fakat şimdi ki kadının ne farkı var ? Evet çoğu kadın daha özgür belki ama yine de özgür mü ? Hala babaları istedi diye, namusuna laf gelmesin diye, erkenden küçücük yaşta evlendirilmiyor mu kızlar ? Hala kız erkek ayrı okusun diye baskı yapılmıyor mu ? Bir kadın istediğini giyebiliyor mu ? Kıs giyse yollu, uzun giyse Kezban olmuyor mu ?

Her bireyin okuması gereken bir roman. Kadınıyla erkeğiyle herkesin. Kadının farkına varması için yaşadıklarını, erkeğin farkına varması için yaşattıklarını.

-Arka Kapak-

Duygu Asena bu kitabında, temiz, telaşsız, kıvrak anlatımıyla bir kadının yaşadıklarını, daha doğrusu cinsiyetii kadın olarak belirlenmiş, herkesin üç aşağı beş yukarı tanık olabileceği ortak bir macerayı, bir kadının ağzından anlatıyor. Bu kadın, küçücük bir kızın henüz yaşanmamış doğal meraklarından, aşklar, acılar, sahtekârlıklar, hıslarla dolu bir hayatın bazen hafif, bazen ağır kıpırtılarına kadar, kendi ayakları üzerinde durabilmek için mücadele ediyor. Bu kadın, pürüzsüz bir tenden kırışıklıklara uzanan zaman içinde kendisi için var olabilmeyi hedefliyor. Beceriyor da...Ne pahasına olursa olsun!

                                                                    -Zeze