Okuduklarım #1 Her Kalp Kendi Şarkısını Söyler- Jan-Philipp Sendker

 Sonunda kitabımı bitirebildim. Ve işte buradayım :) Bu muhteşem kapak tasarımı sayesinde aldım kitabı. Bir arkadaşımın da dediği gibi o kadar estetik ki kapak tasarımı, her bulunduğun ortama uyabilecek kapasitesi var. Şaka bir yana gerçekten kahvenin yanında iyi giden bir kitap oldu. Çenem çok düşmeden hemen kitabın konusuna geçiyorum :)

 Burma'da yaşayan iki gencin aşklarını anlatıyor bu hikaye. U Ba adlı yaşlı, eski kitaplari toparlamayi seven bir Burmalı'nın ağzından anlatılıyor. Kahramanlarımız; Tin Win ve Mi Mi. Biri görme yeteneğini kaybetmiş bir diğeri ise yürüme şansını hiç yakalayamamış iki çocuk. Çocuk dedim. Çocuklukta başlamış aşkları çünkü. Tin Win annesinin onu terk etmesinden birkaç sene sonra görme duyusunu yitiriyor. Mi Mi ise kendi ağırlığını taşıyamayan minik ayaklarla geliyor dünyaya. İki miniğin yolları manastırda kesişiyor. Ve hikayeleri başlıyor..

 Tin Win Mi Mi'nin ayakları oluyor; Mi Mi Tin Win'in gözleri... Burma'yı birlikte baştan başa  keşfediyorlar. Tüm gün beraber geziyorlar. Susmak bile beraber yapılıyor. Ta ki önlerine mesafeler konuluncaya kadar. 

Konuya daha fazla girmeden yorumlarıma geçmek istiyorum :)

Tin Win ve Mi Mi'nin yaşadıkları ve yaşattıkları duygular o kadar içten ve samimi geliyor ki size, mutlu anlarda yüzünüzde bir gülümseme, duygusal anlarda ise endişe ifadesi beliriyor. Konusu bakımından daha önce hiç denk gelmediğim bir roman olmuş. Yani anlayacağınız hikaye beni etkiledi.

 Gel gelelim, kitabın sonunu ben başından (ilk 100 sayfasından) tahmin ettim. Bir kitapta en önemli noktalardan birinin de sonu olduğunu düşünürsek eğer, hayal kırıklığımı  en başında yaşadım diyebilirim. Bu kitap için tek kötü eleştirim bu. Fakat benim için gerçekten sinir bozukluğu oluyor bu şekildeki tahminlerim.

Yorumlarımdan da sonra bu kitaba verebileceğim puan 5/10

Şimdi en sevdiğim kısma geldik. Okurken not aldıklarım :)

.. Hayat demişti U May ona, mutlulukla üzüntünün birbirine ayrılmaz bir şekilde geçmiş olduğu, bilmecelerle dolu bir hediyedir. Biri olmadan ötekini yaşamaya çalışan, başarısız olmaya mahkumdur...

'Her ses gibi her kalbin de, kendini ifade etmekte kullandığı kendine özgü bir tınılar repertuarı vardır.  '

... çünkü sadece, bildiklerimizi görürüz. Hem iyilik hem kötülük alanında kendi yapabileceklerimizi, karşımızdakine yansıtırız. Sonra sevgiyi en önce, kendi yarattığımız bu görüntüye uyan şeyler olarak tanımlarız. Kendimiz, sevdiğimiz gibi sevilmek isteriz. Başka türlüsü bizi rahatsız eder. Şüphe ve kuşkuyla karşılık veririz. Dili anlamayız. Suçlarız. Karşımızdakinin bizi sevmediğini iddia ederiz. Ama belki de bizi sadece, bizim anlayamadığımız kendine özgü bir biçimde seviyordur.

Keyifli okumalar :))

                                                                                                -Zeze